Blog 11 ‘20 april – 1 mei’

Brazilië: Een land van gastvrijheid en passie, een land waar eten een belangrijk deel van de cultuur is en een land met veel muggen. Heel veel muggen!

De afgelopen maand mocht ik kennis maken met dit land en ik moet eerlijk zeggen dat het als een zegen voelde om hier te zijn. Door het warme karakter van de mensen wordt ik overspoeld met zegeningen. Knuffels, gebeden, eten. Ik heb nog nooit bonen in mijn leven gegeten als in deze maand. We zijn heel dankbaar als team dat we hier mochten zijn. Zoals ik in mijn vorige blog schreef helpen we met heel veel verschillende ministeries. Dit is te veel om allemaal te beschrijven en daarom wil ik graag momenten delen die mij het meest zijn bij gebleven.  

In de afgelopen weken hebben we geholpen bij verschillende ministeries voor dakloze mensen. Dit was op een plek midden in het centrum van Rio. Er lagen zo’n 80 daklozen mensen naast elkaar onder een overkapping te slapen. Wij mochten eten uitdelen en de mensen zegen. Ik had nog nooit zoveel daklozen mensen bij elkaar gezien. De mensen zijn van oud tot jong, van goed verzorgde kleren tot oude, stinkende kleren. Het was voor mij vooral schokkend dat er ook kinderen tussen zaten. Het maakte een diepe indruk op mij om de hopeloosheid in hun ogen te zien. Zo bizar!

Op een begeven moment zagen 2 vrouwen rond de 30/40 zitten. Op het moment dat ik hen zag raakte me het om hun zo te zien. Het shockerende voor mij was dat ze er redelijk verzorgd uit zagen en tegelijk als dakloze mensen op een stuk karton zaten. Het bleek dat één van de twee vrouwen de huur niet meer kon betalen en daardoor op straat terecht was gekomen. En terwijl we zo naar de verhalen van de vrouwen aan het luisteren waren ervoer ik diepe compassie voor deze vrouwen. Op een begeven moment keek ik naar een van hen en zij keek terug naar mij, het was een heel intens contact. Ik had het gevoel dat God zei: ‘Blijf naar haar kijken’. Ik kreeg tranen in mijn ogen en tegelijk die diepe compassie. Het voelde voor mij dat door haar zo aan te kijken ik een stukje van Jezus liefde door mocht geven. Ik weet niet hoe het nu met hen gaat, maar ik weet wel dat God in deze situatie bij hun is.   

De afgelopen periode hebben we ook veel huisbezoeken gedaan en in de tijd dat we hier waren zagen daadwerkelijk veranderingen. Een vrouw deelde dat ze zich depressief voelde en veel op de bank lag en na het bezoek en gebed ervoer ze meer vreugde en hoop. Het is echt tof om deze dingen te horen. Ik leer steeds weer opnieuw in deze periode dat God door de kleine dingen werkt en dat deze een grote invloed heeft op de mensen.
Afgelopen week werden we uitnodigt door de vrouw van de hoogste uit de rang van de gangsters             m ,m in deze favela. Dit was iets heel bijzonders, want het gebeurt niet vaak dat mensen in het huis worden uitgenodigd. Daar stonden we dan, voor het mooiste en duurste huis in de favela. De ‘vrouw’ van de ganster was eigenlijk een jonge vrouw van 22 en ze was zwanger van haar derde kind. We hoorde dat haar leven echt niet veilig is. In Januari was ze ontvoerd door andere gangster, ze had het bijna niet overleefd. Echt te bizar voor woorden wat voor leven heeft en het is niet makkelijk om er samen uit te komen. Ze vertelde dat ze geloofd dat ze op een dag een ander leven samen zullen leiden en ze bid elke dag voor haar man. Het was bijzonder hoe ze haar hart opende voor ons en dat we voor haar die mee konden strijden. Het is bizar om te beseffen dat we bijna even oud zijn en zo´n ander leven hebben.

De laatste dagen in Brazilië gaan we weer terug naar Sao Paulo om daar uit te rusten en ons voor te bereiden op Zuid-Afrika! We gaan 5 weken naar Johannesburg naar een Indonesië community. Een nieuwe plek staat op ons te wachten met nieuwe uitdagingen en nieuwe verassingen. Ik heb er zin in!