Blog 10 ‘8 april – 19 april’

Olá, meu nome é Salomé. Eu soa da Holanda. e voce?

Jaa, met mijn minimale portugees kan ik een gesprek beginnen 😊, maar als ze terug beginnen te praten wordt het al gauw een ‘handen en voeten gesprek’. Het is bizar dat bijna niemand Engels verstaat en/of praat. We zijn heel blij met Letícia (de dochter van de pastor) die voor ons vertaalt, want zonder taal is er een grote barrière.

We zitten nu 2 weken in deze favela, maar het voelt alsof we hier al 2 maanden zijn. Er zijn zoveel nieuwe indrukken, mensen, geuren, geluiden en eten die we moeten verwerken dat ik eigenlijk ook niet zo goed weet waar ik moet beginnen met schrijven.

Ik zal beginnen bij de kerk. Deze kerk kan je omschrijven als een 24/7 kerk. Een groep oude vrouwen begint ’s ochtends met gebed, overdag lopen er allemaal mensen rond, en s ’avonds is er worship, gebed of dienst. Afgelopen vrijdag werd ik s’ nachts wakker van zingende mensen, ik kon niet zo goed plaatsen waar het geluid vandaan kwam dus besloot ik te gaan kijken waar het vandaan kwam. Ik liep de trap af in mijn Pyjama (we slapen boven in de kerk) en liep naar de kerkzaal. De kerkzaal was vol met mensen die aan het zingen waren. Ik stond daar met mijn slaperige hoofdje en zwaaide naar wat mensen die ik kende. Haha, het was wel een beetje gênant, maar het bleek dat ze een dienst hadden van 23:00 -5:00 in de morgen. Bizar!
Afgelopen zondag mocht ik een getuigenis geven tijdens de kerkdienst. Ik deelde over de dingen die er de afgelopen jaren waren gebeurd en hoe ik daardoor krampachtig de controle van het leven wilde vasthouden. Ik deelde dat ik afgelopen maanden stappen heb gemaakt om de controle over het leven terug aan God te geven. Ik gaf het voorbeeld dat ik van outreach locatie ben gewisseld en daarin echt God moest vertrouwen. Nadat ik mijn verhaal had gedeeld zei de pastor ‘Blijf nog even staan, we willen als gemeente voor je bidden.’ Dat kwam als een verassing voor mij, maar het was een hele bijzondere ervaring. Achteraf kwam er iemand naar mij toe en zei: ‘Ik weet dat je hier gekomen bent om ons te zegenen, maar ik geloof dat God je nog meer gaat zegenen.’ Dat voelde als een knipoog van God.

We mochten de afgelopen 2 weken met veel verschillende projecten helpen. We zijn veel in contact met kinderen :). Zo helpen we mee met een echtpaar die jongens en meisjes christelijke programma’s geeft. Het lijkt een beetje op het Nehemiaproject in Zuid-Afrika. Met dit project is het tof om een kleinere groep kinderen wat beter te leren kennen en met hen dieper op thema’s in te gaan. Het is een pittige en uitdagende groep kinderen. Iedereen wil de sterkste en de beste zijn en er wordt op allerlei manieren aandacht gevraagd. Dus zeker uitdagend 😉.

Verder hebben we de afgelopen weken veel huisbezoeken gedaan, de school geschilderd, meegeholpen met voetbalministry, gedanst in de sambakerk en nog geëvangeliseerd met kinderen. Het is heel tof om hier te zijn en echt iets te kunnen betekenen voor de community en soms is het ook zwaar en vermoeiend. Het is een ervaring die ik niet snel zal vergeten.